Խոսքում հաճախ դիմում են որևէ մեկին կամ որևէ բանի: Այն բառը, որը ցույց է տալիս, թե ում կամ ինչին է ուղղվում խոսքը, կոչվում է կոչական:
Օրինակ՝ Լսի՛ր, մայրի՛կ, ո՞վ է այնտեղ
Տխուր ձայնով ճտճտում:
Իբրև կոչական կարող է գործածվել առարկա ցույց տվող ամեն մի բառ: Ամենից հաճախ մենք, իհարկե, դիմում ենք տարբեր մարդկանց: Բայց երբեմն էլ մեր խոսքն ուղղում ենք կենդանիններին և նույնիսկ անշունչ առարկաներին:
Կոչականը կարող է դրվել նախադասության սկզբում, միջում կամ վերջում: Կոչականը նախադասության անդամներից անջատվում է ստորակետով և կրում է շեշտ վերջին վանկի ձայնավորի վրա:
Կոչականը հաճախ որևէ լրացում է ունենում: Եթե լրացումը նախորդում է կոչականին, ապա շեշտը դրվում է լրացման վրա, իսկ կոչականը գրվում է առանց շեշտի:
-Քեզ եմ կանչում, անուշի՛կ քույրիկ:
Եթե լրացումը հաջորդում է կոչականին, ապա շեշտը դրվում է միայն կոչականի վրա:
-Քեզ եմ կանչում, քույրի՛կ անուշիկ:
Կազմի՛ր նախադասություններ, որտեղ կան կոչականներ:
- Սիրելի՛ մայրիկ, շնորհավոր գարնանային տոնդ։
- Բարով եկաք տաք երկրնեևից, գեղեցի՛կ թռչուններ։
- Դուրս եկեք ձեր բնից, փիսիկնե՛ր։
- Արի խաղանք, փափու՛ք փիսիկ։
- Աղջիկնե՛ր, եկեք միասին զբոսնենք։
- Երեխանե՛ր, եկեք քնարկենք այս գիրքը։
- Մայրի՛կ, արի նվագենք միասին։
- Ալեքսանդրա՛ ինչ գեղեցիկ ես։
- Շուշա՛ն, արի աշխատենք միասին։
- Մարե՛, արի տառերը գրենք։